Τον Οκτώβρη του 2021 το πρόγραμμα Γόνιμο Έδαφος έκανε ανοιχτό κάλεσμα σε καλλιτέχνες και δημιουργούς να καταθέσουν τις προτάσεις τους για την δημιουργία έργων γλυπτικής ή πλαστικής που αναφέρονται στην ιστορία της ευρύτερης περιοχής των Λιπασμάτων και των ανθρώπων που έζησαν και δούλεψαν σε αυτή.
Η α' φάση αξιολόγησης των προτάσεων από την επιτροπή αξιολόγησης ολοκληρώθηκε με επιτυχία την Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2021! Η επιτροπή επέλεξε δύο έργα τα οποία και προκρίνονται στην β' φάση αξιολόγησης και στην ψηφοφορία του κοινού.
1. Γέφυρα της Άρτεμις Παπαγεωργίου
2. Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω του Θοδωρή Προδρομίδη
Από τη Δευτέρα 29 Νοεμβρίου οι επισκέπτες του Πολυχώρου Λιπασμάτων θα μπορούν να ψηφίσουν online ποιο από τα δύο έργα επιλέγουν για να τοποθετηθεί στον Πολυχώρο!
Από την Πέμπτη 02 Δεκεμβρίου οι επισκέπτες του Πολυχώρου θα μπορούν να ψηφίσουν και στα ερωτηματολόγια που θα είναι διαθέσιμα στις Δημοτικές καντίνες του Πολυχώρου!
Η διαδικασία ψηφοφορίας θα είναι ανοιχτή μέχρι και την Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2021
Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας του κοινού θα ανακοινωθούν στις αρχές του 2022, όταν θα ξεκινήσει και η παραγωγή του επιλεγμένου έργου. Το έργο θα τοποθετηθεί στον Πολυχώρο Λιπασμάτων τον Μάρτιο του 2022.
Διαβάστε σχετικά με τα έργα και τους δημιουργούς:
Γέφυρα
Όνομα δημιουργού: Άρτεμις Παπαγεωργίου
Portfolio / Website: www.entropikalab.com
Διαστάσεις έργου: 6m x 1,5 m x ύψος μεταβλητό
Υλικό κατασκευής: Γαλβανισμένο ατσάλι, ράβδοι LED
Περιγραφή προτεινόμενου έργου:
Η κεντρική ιδέα του έργου “Γέφυρα” είναι η δημιουργία μίας εικαστικής, φωτιστικής εγκατάστασης που δρα ως γέφυρα μεταξύ του βιομηχανικού παρελθόντος της περιοχής, της παρούσας κατάστασης και του περάσματος στη μετα-βιομηχανική εποχή, λαμβάνοντας υπόψη τους κατοίκους και το αστικό τοπίο. Με έμπνευση την ιστορική γέφυρα της Δραπετσώνας που συνέδεε το ρήγμα μεταξύ δύο συνοικιών την εποχή της εκβιομηχάνισης, αλλά και το δύσκολο παρελθόν του εργοστασίου λιπασμάτων με την καμινάδα να το θυμίζει σήμερα, το έργο σκοπεύει να αναγνωρίσει τη ρήξη και να προτείνει μια συμβολική σύνδεση του κτηρίου σιλό με το περιβάλλον του, εκτείνοντας έναν φωτεινό βραχίονα προς το τοπίο.
Η “Γέφυρα” ξεκινά ως ιχνηλάτηση της επιδερμίδας του κτηρίου σιλό, φωτίζοντας τη γεωμετρία της μεταλλικής όψης και κατ’αυτόν τον τρόπο αναγνωρίζοντας την παρούσα του μορφή. Στο κάτω μέρος η φωτεινή κατασκευή εξέρχεται για να συνδεθεί με το χώρο και να επιτρέψει στους επισκέπτες να την προσεγγίσουν. Αυτή η χειρονομία απευθύνει το λόγο προς το τοπίο και τους επισκέπτες, προσκαλώντας τους να τη διασχίσουν, δημιουργώντας μία πύλη προς ένα νέο εσωτερικό και συνάμα δημόσιο χώρο συνεύρεσης. Το έργο δημιουργεί ένα πλαίσιο που επαναπροσανατολίζει το βλέμμα προς τη θάλασσα ενώ δημιουργεί ένα νέο τοπόσημο και χώρο συνάντησης πίσω από το συναυλιακό χώρο.
Ταυτόχρονα, η φωτιστική εγκατάσταση θα φαίνεται από μακρυά, συνομιλώντας με την κατακόρυφη γεωμετρία της διπλανής καμινάδας και δημιουργώντας μια νέα οπτική ισορροπία. Πέρα από εικαστική εγκατάσταση η "Γέφυρα" έχει στόχο να δράσει καταλυτικά μέσα στο τοπίο ως προς τη χρήση της. Στο επίπεδο του εδάφους, η κατασκευή που προσιδιάζει σε σκαλωσιά, επιτρέπει τη δημιουργία σκηνικών για τις παραστατικές τέχνες και για προβολές ταινιών και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω
Όνομα δημιουργού: Θοδωρής Προδρομίδης
Portfolio / Website: www.theoprodromidis.com
Διαστάσεις έργου: 5 m x 1,70 m x 0,5 cm
Υλικό κατασκευής: Εtalbond αλουμινίου
Περιγραφή προτεινόμενου έργου:
Το έργο επαναφέρει στον δημόσιο χώρο ένα στοιχείο για όλους μας, εμπνευσμένο από την γραφή και την δράση της χαρισματικής ποιήτριας και συγγραφέα Γαλάτεια Αλεξίου Καζαντζάκη (1881-1962), η οποία είναι μία από τις πρώτες Ελληνίδες και Έλληνες σοσιαλιστές συγγραφείς που συμμετείχαν ενεργά στο Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα και που στη συνέχεια διώχθηκαν από τα επερχόμενα φασιστικά καθεστώτα. Η πρόταση που εμπεριέχεται στο προτεινόμενο έργο με τον ομώνυμο τίτλο «Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω» είναι ο τελικός στίχος του ποιήματος της Γαλάτειας Αλεξίου Καζαντζάκη «Αμαρτωλό» του 1931. Το ποίημα ορμώμενο από τα βιώματα των ιερόδουλων στα κρατικά πορνεία των Βούρλων Δραπετσώνας είναι για μένα ένα έργο σταθμός της ελληνικής ποίησης και ένα έργο γροθιά που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε. Όταν είχα ξαναδουλέψει με το ποίημα αυτό σε ένα προηγούμενο συμμετοχικό ηχητικό έργο, συνεργάστηκα με μια ομάδα γυναικών από διαφορετικά ακτιβιστικά και πολιτιστικά υπόβαθρα, μιας εξ αυτών πρώην εργαζόμενη στα Λιπάσματα, ώστε να ερμηνεύσουν το ποίημα, ως χορωδία με εναλλασσόμενες αποστάσεις μεταξύ τους. Η απόδοση του ποιήματος προκάλεσε έντονες συζητήσεις πάνω στην επιδείνωση του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης, την αυξανόμενη συστημική βία κατά του οροθετικού πληθυσμού, καθώς και άλλων συχνά ευάλωτων ομάδων, όπως οι μετανάστριες, που έχουν στερηθεί τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και έχουν ποινικοποιηθεί βάναυσα. Η προτεινόμενη εγκατάσταση προτείνει την ενεργοποίηση στον χώρο ενός έργου όπου μεμονωμένες φωνές και χειρονομίες συνενώνονται σε συλλογικές κινήσεις, στο κοινό ρεύμα των σημερινών αγώνων.